Συχνά κράζουμε Θεό ή θεούς για διάφορα, συχνά κράζουμε και τους ίδιους τους ανθρώπους. Μέσα στην απόλυτη βαρεμάρα μιας νύχτας, είπα κι εγώ να γράψω κάτι για να τους κράξω παράλληλα. Και δεν υπήρχε πιο κατάλληλο θέμα από τον... χρόνο.Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μαλακία και των δύο. Ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν και ό,τι άλλο ήθελε. Ως εδώ καλά. Δημιούργησε, όμως, και το χρόνο. Κι ο άνθρωπος, ως γνήσιο ζώο τού Θεού, ασχολήθηκε μ' αυτόν.
Και τι καταλάβαμε που ασχοληθήκαμε με το χρόνο? Καταφέραμε να έχουμε τη δυνατότητα να αγχωνόμαστε, να είμαστε πλήρως εξαρτημένοι απ' αυτόν, να μας πρήζουν με τις θεωρίες τού Αϊνστάιν κι όλα τα λοιπά.
Καταφέραμε, επίσης, να δαπανούνται δισεκατομμύρια για να μαθαίνουμε ότι ο Άρης θα εμφανίζεται ως δεύτερο φεγγάρι μία φορά στα 234594356823450 χρόνια, το 2009 και μετά από άπειρα χρόνια. Λες και θα 'μαστε εκεί για να το δούμε δηλαδή... Πλέον, υπερηφανευόμαστε για τα ανθρώπινα κατορθώματα και για κάτι χιλιοστά που αλλάξαμε στην τροχιά ενός κομήτη. Ε γιατί να μην πέσει ο κομήτης να καταστραφούμε? Από το να ακούμε τις σαχλαμάρες περί καταστροφής τού κόσμου κάθε 10 χρόνια, καλύτερα να τελειώνουμε μια και καλή. Η Γη δεν πρόκειται να καταστραφεί από μόνη της, να 'στε σίγουροι γι' αυτό. Μόνο από τη μαλακία μας μπορεί να καταστραφεί.
"Θα ζούσαμε σε σπηλιές....". Ε ναι ρε, ας ζούσαμε σε σπηλιές. Αφού δε θα 'χαμε ιδέα το τι θα μπορούσαμε να είχαμε (υπολογιστές κλπ.), λέτε να στεναχωριόμασταν? Παγκοσμιοποίηση δε θα υπήρχε, κάθε άνθρωπος να αποτελούσε από μόνος του έναν ολόκληρο πολιτισμό. Εγώ θα γούσταρα περισσότερο πάντως, για εσάς δεν ξέρω. Δε θα μας ένοιαζε αν η μέρα θα τέλειωνε ή πότε θα ερχόταν το απόγευμα για να φύγουμε απ' το σχολείο ή τη δουλειά, απλά θα κοιτούσαμε το φως όσο θα είχε ήλιο και το φεγγάρι όσο θα ήταν νύχτα. Θα ήταν όλα πιο απλά.
Έχουμε κολλήσει υπερβολικά με το χρόνο, το "χαλλλαρά" κάποτε πρέπει να γίνει τρόπος ζωής, κάποτε πρέπει να βυθιστούμε στην άβυσσο αυτής της φράσης. Άντε να έρθει ο καιρός που δε θα εξαρτώμαστε εμείς από το χρόνο, αλλά θα εξαρτάται αυτός από εμάς. Αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο μυστηριώδες στο σύμπαν από το χρόνο, τι ασχολούμαστε τόσο... Θα είχε περισσότερη γοητεία αν δεν είχαμε τέτοια επίγνωση των χρονικών διαστημάτων, θα αντιμετωπίζαμε τα πράγματα αλλιώς. Πρέπει να μάθουμε ότι έχουμε καρκίνο ή ότι θα πεθάνουμε για εκτιμήσουμε κάποιον ή κάτι, πρέπει να χάσουμε κάποιον ή κάτι, πρέπει, πρέπει, πρέπει... Πολύ δεν ασχολούμαστε με το "πάντα", το "ποτέ" και το "κάποτε"? Ναι, διάολε, πολύ ασχολούμαστε. Να την κόψουμε αυτήν την ασχολία παρακαλώ. Είναι στη φύση τού ανθρώπου να αλλάζει νοοτροπία όταν καταλαβαίνει διάφορα για το χρόνο. 'Η ότι έχει πολύ ακόμη μπροστά του ή λίγο. Αλλιώς, χέσε μέσα....
Είναι η μεγαλύτερη κοτσάνα στην ιστορία, η μεγαλύτερη κοτσάνα "ever", όπως λέμε πια. Θα χαρακτήριζα το χρόνο ως δείγμα καπιταλισμού από τον Θεό, αλλά μπορεί να με διαολοστείλει κανένας παπάς και να βρω τον μπελά μου. Ο Θεός έχει το κεφάλαιο, εμείς σα μαλάκας τρέχουμε και δε φτάνουμε να τα προλάβουμε όλα, μπας και ζήσουμε. Τι το 'θελαν οι άνθρωποι και ασχολήθηκαν με το χρόνο ρε γαμώτο...
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, αυτή είναι η άποψή μου. Ότι πρέπει να ξεκολλήσουμε από το χρόνο, αν και αυτό δεν πρόκειται να γίνει στα επόμενα 1024925 χρόνια, όπως θα επισήμαινε και η NASA. Ας φτάσουμε στα τελευταία μας όλοι, μήπως μπορέσουμε να εκτιμήσουμε όσα υπάρχουν γύρω μας και μήπως μπορέσουμε, εν τέλει, να διαφοροποιήσουμε τις αντιλήψεις μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου