Ο λόγος για τον Βασίλη. Τον ένα και μοναδικό Βασίλη, ο οποίος από το 1974 συντροφεύει τους πάντες. Έβγαλε νέο δίσκο στις 22 Μαρτίου, από τον οποίο έχω ακούσει πέντε τραγούδια. Και τα πέντε ήταν πάρα πολύ καλά, με το "το παιχνίδι παίζεται" και το "μαμά" να ξεχωρίζουν στα δικά μου αυτιά.
Ίσως ο Βασίλης να διανύει μία δεύτερη περίοδο νεότητας και μακάρι να συμβαίνει αυτό. Για μένα ο δίσκος "μετωπική" ήταν καλούτσικος, τα "βατόμουρα" μετριότατα ως κακά, το "ουράνια τόξα κυνηγώ" είχε μέσα 3-4 καλά κομμάτια, όμως τώρα ο νέος του δίσκος περιλαμβάνει εξαιρετικά κομμάτια. Περιμένω να ακούσω και το ντουέτο του με τον Δημήτρη Μητροπάνο, το οποίο εύχομαι να μην με απογοητεύσει, καθώς περίμενα χρόνια τη συγκεκριμένη συνεργασία.
Μάλιστα, στο ομώνυμο κομμάτι, η αρχή μού θυμίζει έντονα την αρχή από τα "χαιρετίσματα", με την κιθάρα και το πιάνο (συνθεσάιζερ στο αριστούργημα τού 1987 βέβαια). Όπως και να 'χει, ο ήχος του είναι νέος και με ξεκάθαρες κατευθύνσεις, χωρίς αυτά τα μείγματα των προηγούμενων δίσκων του.
Ίσως, λοιπόν, ο Βασιλάκης προσπαθεί να επιστρέψει εκεί που ήταν κάποτε. Πριν από 25 χρόνια. Μακάρι να το καταφέρει, εξάλλου κι εμείς το θέλουμε. Άσχετα από το αν θα τα καταφέρει ή όχι, το καλοκαιρί προμηνύεται για πολλοστή χρονιά να γίνει χαμός στις συναυλίες του. Η συνέχεια επί τής σκηνής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου